Soms heb je van die dagen..

Soms heb je van die ochtenden, dat je denkt: kon ik maar de hele dag in bed blijven liggen. Soms heb je van die middagen, dat je denkt: was ik maar gewoon de hele dag in bed blijven liggen.

Gister had ik zo'n ochtend en zo'n middag. Op dinsdag moet ik altijd om 9 uur op de Uva zijn omdat ik dan werkgroep heb. Hoe kouder het buiten word, hoe moeilijker ik het vind om om 7 uur mijn bed uit te komen. Zo had ik het er gisterochtend ook erg moeilijk mee. Mijn moeder kwam nog naar me toe: 'Lies het regent misschien kan je beter met de bus gaan?' Maar dat zou betekenen dat ik mijn tanden moest poetsen tijdens het ontbijt en me moest aankleden terwijl ik nog onder de douche stond, dat ging dus niet lukken! Uiteindelijk rolde ik om half 8 mijn bed uit en moest ik alsnog haasten en als ik ergens niet tegen kan is het om mijn dag gestresst te moeten beginnen, gevolg was dus een ochtendhumeur. Toen ik er achter kwam dat de kiwi's opwaren; ik ontbijt altijd met kiwi,yoghurt en cruesli (zonder kiwi is mijn ontbijt niet compleet)kon ik niet anders bedenken dan dat dit een rotochtend zou worden. Toen ik mijn lievelingstas dicht wilde doen, ging de rits kapot! Mijn zwarte invito tas die ik al 3 jaar dagelijks overal mee naar toe sleep. Een klein rampje op dat moment.

Onderweg naar de universiteit bedacht ik me hoe warm mijn bedje was en hoe koud het op de scooter was. Op een gegeven moment ging er ineens de gedachte door mijn hoofd: ik zal straks ook wel een bekeuring krijgen. Geen idee waar die gedachte vandaan kwam. Maar 5 minuten later werd die gedachte werkelijkheid! Om 5 over half 9 's ochtends (5 over half 9 ja!) stond daar in het Beatrixpark een meneer met zijn hand omhoog. Of ik even wilde afstappen, want ik mocht hier niet rijden. Ik reed door het Beatrixpark, 1 weg is voor fietsers en bromfietser en de andere weg is alleen voor fietsers. Oke, ik mag die weg misschien niet nemen, maar ik en vele andere doen dat al heel lang omdat je anders een kwartier moet omrijden! Die weg is ook echt maar 100 m. Als ik scooter met een blauw kenteken had, had ik er namelijk wel mogen rijden. Ik rij er ook altijd heel zachtjes, maargoed. Ik kreeg dus een boete! Ik weet niet waar het vandaan kwam, waarschijnlijk van alle stress rondom mijn studie en de nodige vermoeidheid, maar ik liet een traantje vallen. Oke en om heel eerlijk te zijn; ik dacht, misschien helpt dit om onder de boete vandaan te komen. Maar nee, deze agent had een missie, hij was immers niet voor niets vanochtend vroeg zijn bed uitgekomen! Vervolgens zei hij doodleuk: 'Nou, daar hoef je niet om te huilen hoor'. Hallo, meneer ik mag toch lekker zelf weten of ik ga huilen of niet! Zo mijn ochtend was verpest, want nu moest ik een kwartier omrijden waardoor ik te laat kwam voor werkgroep, en dat vind ik nooit zo fijn!

Uiteindelijk was ik maar een halve minuut te laat. Toen ik weer onderweg naar huis was, reed ik door een weggetje en ik moest daar heel zacht rijden. Er liep een glazenwasser naast me en zei: 'Laat eens een vrolijk gezicht zien'. Ah, dat was nou net de opmerking die ik nodig had. Tuurlijk is de wereld veel vrolijker als iedereen lacht, ik hou ook niet van chagerijnige koppen.

Af en toe snap ik niet waar andere mensen zich mee bemoeien. Als ik boos wil kijken, als ik wil huilen dan mag ik dat toch lekker zelf weten! Die mensen weten heel niet waarom ik zo kijk. Gister stelde ik me misschien ook verschrikkelijk aan, ik bedoel er zijn veel ergere dingen dan een kapotte tas en een boete. En tuurlijk ik vind het zelf ook veel leuker als mensen lachen en ik zit vaak genoeg lachend op mijn scooter. Ik doe vaak genoeg aardig tegen agenten, ik begin vaak genoeg uit het niets met mensen te praten, ik laat vaak genoeg mensen voor gaan bij de kassa, ik zeg vaak genoeg vreemde mensen gedag, ik maak vaak genoeg een praatje met de bewakers van de (brom)fietsenstalling bij de uva.

Maar soms, heel soms, heb je van die dagen.. en dan doe ik dat allemaal lekker even niet!