Goede voornemens

Mijn laatste blog was 16 januari 2012, meer dan een jaar geleden. En elke maand in dat jaar heb ik me wel weer voor genomen om te gaan bloggen. Dan lag ik s'avonds in bed weer eens na te denken over mijn leven, het nieuws en de problemen in de maatschappij en had vervolgens 100 ideeën voor een (naar mijn idee een)leuke blog. Uiteindelijk was ik dit de volgende ochtend al weer lang en breed vergeten. Om vervolgens een maand later tijdens het hardlopen weer te bedenken dat ik toch echt weer eens moest gaan bloggen. Tegen de tijd dat ik dan achter mijn computer zat was ik het alweer vergeten en voor je het weet ben je een jaar lang bezig geweest met uitstellen. Excuus? Natuurlijk was ik er druk het afgelopen jaar, maargoed wie heeft het tegenwoordig nu niet druk? Ik heb het in ieder geval heel erg druk, vooral in mijn hoofd. Nee, wees maar niet bang ik hoor heus geen stemmen in mijn hoofd. Ik ben gewoon heel erg druk met nadenken. Nadenken over mezelf, over het nieuws, over vrienden en familie, krantenartikelen, over wat voor sportles ik ga volgen, films, tv-programma's, het weer, gesprekken in de metro, ja voor ik het weet ben ik verzonken in mijn eigen gedachtes en weet ik niet meer wat ik nu daadwerkelijk wilde doen. Om een lang verhaal kort te maken, ik vind het leuk om te schrijven. Of nouja eigenlijk heb ik een haat/liefde verhouding met schrijven. Ik vind het fijn om te schrijven omdat ik zo mijn gedachten, meningen en verhalen kan vertellen. Ik vind het ook heel leuk om te praten, maar omdat ik altijd heel snel in een korte tijd heel veel wil vertellen zijn mijn verhalen nogal onsaamhangend. Ik vind het een uitdaging om met woorden te puzzelen en zo een verhaal te vertellen. Maar soms vind ik schrijven ook heel stom, dan lukt het me gewoon niet om iets op papier te zetten, dan kloppen de woorden niet, mijn teksten zijn te lang en de deadline komt steeds dichterbij. Op dat moment haat ik het om iets te schrijven, maar aan de andere kant werkt die deadline ook motiverend. In mijn hoofd schrijf ik hele verhalen en ik vond het wel eens tijd om deze op papier te zetten. Nu kan ik natuurlijk ook gewoon een dagboek kopen bij de Hema en daar alles in opschrijven, waarom moet het perse online? Maar net zoals zangers het liefst willen zingen voor publiek, acteurs in een theater willen staan en voetballers in een stadion willen spelen, willen schrijvers dat mensen hun teksten lezen :)

18 days without a smartphone

Op 26 maart 2009 ontmoette ik hem voor het eerst en sindsdien waren we onafscheidelijk; mijn blackberry en ik. Emailen, Facebook, Twitter, Pingen, Whats-app en oja soms belde of smste ik er ook nog mee. Ik ben het type dat elk uur haar Facebook checkt, elke scheet op twitter deelt, het type dat op vakantie stiekem haar internet aanzet om haar vakantiekiekjes te delen, het type dat 6 pinggesprekken tegelijk voert en binnen 3 secondes op een mail antwoord. Je kunt wel zeggen ik was verslaafd aan mijn Blackberry of eigenlijk verslaafd aan het internet en contact met de buitenwereld. Van 24 september tot 17 december studeerde ik in Engeland en een van de eerste dingen die ik daar deed was een simkaartje regelen met internet. Mijn abbonement in Nederland had ik namelijk al opgezegd. Op zaterdag 17 december kwam ik terug en Nederland en het mijn Engelse simkaartje werkte natuurlijk niet meer, ik had dus geen internet meer en moest het doen met 2 euro beltegoed. Ik ging zo snel mogelijk naar een telefoonwinkel om een nieuw abbonement met internet af te sluiten. Maar ik wilde overstappen van Hi naar Vodafone en dit duurde 10 werkdagen, maar er zat natuurlijk kerst en oud&nieuw tussen, zo gebeurde het dus dat ik van 17 december tot 4 januari zonder internet op mijn telefoon zat en het moest doen met 20 euro beltegoed.


Zaterdag 17 december; Na een heel gezellig en verrassend welkomstfeestje wil ik mijn vriendinnen en familie nog een ping sturen om te zeggen hoe leuk ik het vond. O,ja ik kan niet pingen; dan maar via ouderwetse sms.

Maandag 19 december: Ik heb om 09.30 met mijn tante afgesproken. Ik word natuurlijk te laat wakker, waardoor ik enorm moet haasten. Normaal is het eerste wat ik s'ochtends doe mijn email, Facebook en twitter checken op mijn mobiel. Door de haast heb ik geen tijd om mijn laptop aan te zetten. De hele ochtend vraag ik me af of ik snachts toevallige belangrijke emails heb gehad en wat er intussen allemaal gebeurd op Facebook. Ik ben blij als ik smiddags om 1 uur mijn mail kan checken, waar natuurlijk niets speciaals tussen zat.

Dinsdag 20 december: Ik ga naar de stad om een nieuw abbonement af te sluiten. Het is voor het eerst sinds 3 maanden dat ik weer door Amsterdam loop en geniet van een mueslibol. Ik maak een foto van de Amsterdamse grachten, leuk voor op Facebook. Oh, wacht ik heb geen internet, dus dan zal ik hem eerst thuis op mijn laptop moeten zetten, ach laat dan ook maar. Mijn nicht is jarig en ik moet een afspraak maken bij de opticien, dat kan ik mooi doen terwijl ik door de stad loop. Aan de ene kant bedenk ik me dat ik ook kan wachten totdat ik thuis ben, dan kan ik met de huistelefoon bellen, dat bespaart beltegoed.

Donderdag 22 december: Samen met mijn tante en oma ga ik een dagje naar Maastricht. Om 10.00 uur check ik voor het laatst mijn mail, facebook, twitter op de computer. Tussendoor merk ik dat mijn oma, tante vaak hun telefoon pakken om even te whatsappen of op Facebook te kijken. Ik pak mijn telefoon erbij en begin ouderwets te smsen. s'Avonds laat kijk ik terug wat er die dag allemaal op Facebook is gebeurd, niets bijzonders, wat een onzin is Facebook ook eigenlijk.

Vrijdag 23 december
Vrijdagavond ga ik uit met een groep vrienden, rond 20.00 ga ik van huis en kijk ik voor de laatste keer op Facebook, Twitter en check mijn mail. Op weg naar het huis van 1 van mijn vriendinnen, ben ik vergeten welke halte ik ook alweer uit moet stappen, even snel naar 9292ov surfen zit er niet bij. Na het uitgaan slaap ik bij een vriendin, normaal kijk ik als ik in bed lig nog even op facebook of post iets (stoms) op Twitter, maar dat zit er nu niet in. De volgende ochtend sta ik redelijk vroeg op, ik heb een afspraak bij de opticien en moet nog kerstcadeautjes kopen. Ik zie een leuk truitje voor oud&nieuw, normaal maak ik er dan altijd een foto van en stuur dit door aan mijn moeder en vriendinnen om te vragen of het wel echt leuk is. Nu koop ik het maar gewoon direct, ik kan het altijd nog ruilen. Rond 15.00 ben ik thuis en na 19 uur kan ik eindelijk mijn email, Facebook en Twitter checken.

Zondag 25 december
Eerste kerstdag, ik wil mijn vrienden een fijne kerst wensen en vraag me af wat zij doen met kerst. Whatsappen zit er niet in, dus ik stuur maar een weer een sms, na een tijdje stop ik met antwoorden, want ik moet op mijn beltegoed letten.

Woensdag 28 december
Ik moet toegeven dat ik het ergens ook wel lekker rustig vind. Als ik door de stad loop heb ik niet de drang om de hele tijd met mijn telefoon te lopen. Ik hoef niet meer zo nodig te weten wat er allemaal op Facebook en Twitter gebeurd. Ik spreek af met een vriend in de Coffee Company, er is wifi, maar ik neem eigenlijk niet eens de moeite om in te loggen. Ik moet toegeven dat ik de laatste dagen wel heel veel telefoon gesprekken voer (met de huistelefoon dat dan weer wel).

Vrijdag 30 december
Oud&Nieuw vier ik dit jaar met 4 vriendinnen in Antwerpen, maar er moet nog heel wat geregeld worden. Voor elk vraagje pak ik de huistelefoon, intussen zit ik 3 uur lang aan de telefoon. Een andere vriendin verteld me dat ik was toegevoegd aan een groepswhatsapp over oud&nieuw: ja dat heb ik dus niet ontvangen!

Zaterdag 31 december/ Zondag 1 januari
Normaal als ik in het buitenland ben, focus ik me altijd op locaties met wifi of ik zet even snel mijn internet aan om een foto te uploaden. Nu kan het me eigenlijk weinig schelen of er wifi is. s'Avonds om 00.00 had ik normaal vast en zeker mijn internet aangezet. Nu stuur ik een paar smsjes en bel mijn ouders, maar niet te lang want ik heb nog maar een paar euro beltegoed. Zodra we zondagmiddag over de grens rijden, zetten mijn vriendinnen hun internet weer aan om te kijken wat voor foto's er allemaal op Facebook staan. Ik vind het vooral heel fijn dat mijn telefoon het het hele weekend vol heeft gehouden, normaal moet hij na 1 dag al in de oplader.

Maandag 2 januari
Ik bedenk me ineens dat ik over 2 dagen mijn telefoon met internet weer op kan halen. Ik ben inmiddels wel gewend om niet elk halfuur op mijn telefoon te kijken of ik een ping, email of whatsapp heb. Ik laat mijn mobiel gerust een paar uur in mijn tas zitten, tot ergenis van de mensen in mijn omgeving.

Donderdag 4 januari
s'Ochtends vroeg krijg ik een sms dat ik bereikbaar ben op een Vodafone nummer. Ik ben daardoor ook niet meer bereikbaar op mijn Hi-simkaartje, ik ben inmiddels al een paar uur onbereikbaar. Pas smiddags neem ik de moeite om mijn telefoon op te halen. Zodra ik de winkel uitloop log ik in op Facebook, download ik Whatsapp en deel mijn ping.. voor ik het weet loop ik bijna tegen een lantaarnpaal op omdat ik zo in mijn mobiel zit. Als ik thuis kom zit ik een uur lang achter elkaar alleen maar te pingen en te whatsappen, gezellig.

Het klinkt stom maar het is ongelovelijk hoe ping, whats app en Facebook inmiddels een onderdeel van mijn leven zijn geworden. Ik deelde alles via ping en whatsapp. Even snel een ping dat je er over 5 minuten bent, of dat je trein vertraging heeft. Snel een telefoonnummer opzoeken of de weg vinden, gaat zonder internet ook een stuk lastiger. Af en toe vond ik het heel vervelend dat ik niet zomaar iedereen kon bellen, want ik moest op mijn beltegoed letten. Treinreizen waren ook erg saai, want normaal begon ik dan alijd iedereen te whatsappen. Grote voordeel is dat ik tijdens etentjes een stuk gezelliger ben, ik hoef niet steeds mijn mobiel te checken. Zoveel interressante emails krijg ik eigenlijk niet, dus ik kan ook prima een dag zonder email. En eigenlijk is het ook veel leuker om in het echt met iemand af te spreken of te bellen in plaats van dat je alles al op Facebook hebt gezien. Maarja de maatschappij is inmiddels zo gericht op whatsapp, Facebook en snelle antwoorden via email, dat je eigenlijk niet meer zonder kunt!

Druk Druk Druk

“Hoe gaat het met je?” “Ja goed, beetje druk, met jou?” “Gaat goed, maar ben ook erg druk”. Druk, druk, druk . Iedereen heeft het druk, ikzelf ben altijd heel erg druk, mijn moeder heeft het druk, mijn vader heeft het druk, mijn vriendinnen hebben het druk zelf mijn gepensioneerde buurvrouw met 6 katten heeft het druk.
Nu ben ik zelf ook wel druk met mijn studie, druk met werk en druk met sporten. Studeren, werken, sporten en af en toe leuke dingen doen met vrienden, zo’n druk en chaotisch klinkt dat helemaal niet. En als je mijn bestaan en dat van vele andere vergelijkt met het leven van 80 jaar geleden, dan zul je zien dat ik een luizenleventje leid. Mijn vuile was gooi ik in de wasmachine en binnen een uurtje is het klaar, het enige wat ik hoef te doen is het er op tijd in gooien en het er op tijd uit halen. Mijn brood haal ik bij de bakker, mijn groente liggen versgesneden en gewassen te wachten in de supermarkt en als je te lui bent om te koken zijn er altijd nog stoom maaltijden. Ik hoef geen meel te maken, geen groenten te oogsten, geen handwas te doen ik hoef enkel wat apparaten (wasmachine, stofzuiger, afwasmachine, fornuis) te bedienen om mezelf van levensbehoeften te voorzien.
Als we geen graan, groenten hoeven te oogsten, niet op koeien hoeven te jagen en geen handwasjes meer hoeven te draaien , hoe kan het dan dat we toch altijd zo druk zijn? Mijn tentamen wetenschapsfilosofie heeft mijn filosofische kant omhoog gebracht en ik kwam erachter wij maken het onszelf tegenwoordig druk. En een van de grootste oorzaken daarvan is denk ik wel: ‘social media’ of misschien beter gezegd ‘onsocial media’.

Een paar weken geleden installeerde ik de “Iloveblackberry’heb, deze applicatie houd precies bij hoeveel uur je per dag op je blackberry zit. Omdat deze app zoveel batterij kosten heb ik hem na 3 weken al verwijdert. Maar het kwam er op neer dat ik gemiddeld 1 uur en 52 minuten op mijn blackberry zat en het ergste is nog, ik vond dit weinig! Bijna 2 uur lang per dag zit ik op mijn blackberry en ik vond het weinig. Nu breng ik gemiddeld 2 uur per dag door in het OV dus ik moet toch iets doen. Maargoed ik heb de uurtjes achter mijn email,facebook,nu.nl etc nog niet eens meegeteld. Ik heb druk, druk met studeren, druk met werken en druk met sporten, maar intussen heb ik wel tijd om 3 uur per dag te mailen, pingen, facebooken, smsen, whats-appen. Ik zeg dit natuurlijk niet zomaar, ik zeg dit omdat ik weet dat ik zeker niet de enige ben. Ik probeer al een halfjaar lang iets af te spreken met twee vriendinnen, maar de tijd dat wij via facebook, mail,what-app hebben geprobeerd iets af te spreken hadden we al een heel weekend kunnen afspreken!

Vroeger las ik de penvriendin gezocht oproepjes in de Tina en Donald Duck. Ik had dan wel geen pen-vriendinnen, toch schreef ik brieven op mijn mooiste briefpapier naar vakantievrienden. Tegenwoordig zet je je blackberry Ping nummer op de Ping-facebook en binnen 2 minuten heb je er zo 50 nieuw ‘pen-vriendinnen’.
Ikzelf vind het ook erg leuk om foto’s te kijken op facebook, ik word blij van nieuwe pings of emails en ik kan het niet laten om elke dag (zo’n keer of 8 ) te kijken wat mijn vrienden aan het doen zijn. Maar zeg nu zelf is het niet veel leuker om bij iemand thuis echte foto’s te kijken, om een echte kaart te ontvangen of om gewoon even naar je college toe te lopen als je een vraag hebt.
Voordat we veranderen in robots, facebook, ping, whatsapp, email, hyves, twitter: social media het zijn handige media om in contact te blijven met mensen. Maar tegenwoordig hebben we een personal assistant nodig om alle emails, facebookberichten, twiterupdates en pings te beantwoorden.

Maar om 3 uur per dag aan deze media te besteden, daar iets niets sociaals meer aan. Misschien heb ik toch wel een goed voornemen voor het nieuwe jaar: minder facebooken, pingen, emailen, twitteren en whatsappen. Zodat ik meer tijd overhoud voor echte afspraken, waar mensen praten in plaats van typen.

Liefs,

Lisa

Happy Newyear

Ik houd van december. Ik haat januari. Ik schrik me sinds 29 december elke keer opnieuw weer rot van al gillende keukenmeiden en knallers. Ik heb een hekel aan goede voornemens. Als je iets wilt veranderen moet je dat gelijk doen, waarom perse 1 januari. Juist door de druk van het 'moeten' falen de meeste goede voornemens toch. Nee, Oud&Nieuw is niet mijn feest. Ik heb altijd het idee dat alles in het nieuwe jaar anders moet, dat alles dan beter moet. Terwijl ik het oude jaar prima vond. Ik heb het idee dat oud&nieuw de avond van het jaar moet worden en dat je zo spetterend en knallend mogelijk het nieuwe jaar in moet gaan, alsof je zelf een vuurpijl bent.

Van alle 'beste van 2010' en 'top 100 allertijden' word ik meestal een beetje melancholisch, sommige liedjes herinneren me aan leuke, soms ook verdrietige herinneringen en dan besef ik hoe snel de tijd gaat.

Het is me nog nooit gelukt om oud&nieuw samen te vieren met al mijn familie, al mijn vriendinnen en Jorn. Het is altijd kiezen met wie ik het dit jaar nu weer vier en op een of andere manier wil iedereen met oud&nieuw iets heel anders.

Maar ik houd wel van appelbeignets en champagne, daarom ga ik er toch maar proberen om morgen een leuke avond van te maken. Een mooie reden om me weer in een van mijn feestjurken te hijzen.

Een gelukkig en gezond nieuwjaar voor jullie allemaal! Ik ga gewoon door met war ik mee bezig was, geen goede voornemens voor mij. Tuurlijk zijn er wel dingen die ik kan veranderen, maar daar heb ik geen nieuw jaar voor nodig. Volgend jaar geef ik echt zelf een feest, of ik ga op vakantie.

Liefs,

Lisa

Ondingen

Mijn Blackberry, een koffiezetapparaat, tandenborstel, fototoestel het is zomaar een greep uit de gebruiksvoorwerpen waar ik niet zonder kan. Deze apparaten gebruik ik dagelijks (oke mijn Blackberry gebruik ik elk uur) en ik vind het hele fijn apparaten. Met een blackberry kun je bellen, smsen, pingem, emailen, foto's maken, muziek luisteren, spelletjes spelen, word-documenten openen etc, eigenlijk is het gewoon een afspiegeling van mijn werkelijkheid. Maargoed genoeeg over mijn Blackberry liefde, een tandenborstel is net zo belangrijk. Nu zul je misschien denken, wow heeft je tandenborstel nog meer functies dan je Blackberry. Ik moet je teleurstellen, mijn tandenborstel kan maar een ding en dat is tanden poetsen, maar dat is al meer dan genoeg.

Maar er zijn ook gebruiksvoorwerpen waar ik nog steeds niet weet wat ik ermee aan moet. Neem nou tandenstokers.Hoe handig ik mijn tandenborstel ook vinden, tanden poetsen alleen is niet genoeg. Van mijn tandarts moet ik ook flossen of tandenstokers gebruiken. Nu probeer ik eens in de zoveel tijd weer om mijn tanden te stoken met van die houten tandenstokers van paradontax en nu weet ik niet of mijn tanden te dicht op elkaar staan of dat die stokers gewoon heel dik zijn, maar op de een of andere manier eindig ik altijd met een mond vol housnippers! Denk ik handig even dat velletje van mijn appel weg te halen, vervolgens zitten er naast dat appelvelletje nog allerlei splinters van die tandenstoker in mijn mond, omdat ze telkens weer afbreken.


Een ander ding is de ronde haarborstel. Keer op keer zie ik op televisie of in tijdschriften weer hoe visagistes de mooiste kapsels maken met zo'n ronde borstel en een fohn. Maar elke keer als ik dit zelf probeer eindigt de ronde borstel ergens halverwege in mijn haar en duurt het minstens een kwartier voordat ik hem (samen met 30 uitvallende haren) los heb gekregen.

Dan is er nog zoiets als het douchegordijn. Lang lang geleden hadden wij thuis ook een douchegordijn en op een of andere manier werd ik toen nog vrolijk van het zonnebloemprintje op het douchegordijn, tegenwoordig heb ik er een hekel aan. Op de een of andere manier zit ik namelijk altijd vast geplakt aan het douchegordijn. Nu is het niet zo dat ik heel wild douche, maar meestal gaan douchegordijnen in combinatie met kleine douches. Zo was ik laatst in een hotel met in de badkamer een douche/bad met jawel een douchegordijn. Tijdens het uitspoelen van mijn haar draaide ik me om en vervolgens zat het douchegordijn vast geplakt aan mijn bovenbeen. Ik bedacht me gelijk dat ik vast niet de enige was bij wie dit gebeurde en dat dit zelfde douchegordijn voor mij al vast aan honderden andere bovenbenen was vast geplakt! Nu weet ik wel dat je onder de douche meestal schoon bent, het idee vind ik niet fris.

Ben ik de enige of hebben jullie ook gebruiksvoorwerpen die jullie het liefst gelijk in de prullenbak gooien?

Just say hello

Met temperaturen van -5, een ijskoude wind en een dik pak sneeuw worden maar weinig mensen vrolijk. Tel daarbij de nodige stress voor gedichten, suprises en cadeautjes bij op en het resultaat is een niet al te gezellige medeburger. Ik ben ook niet altijd een van de vrolijkste, helemaal niet smorgens vroeg als het nog donker is buiten en mijn haar zit vastgevroren aan mijn linker oor. Dus ik kan me heel goed voorstellen dat mensen niet fluitend op hun fietsje zitten.

En ik weet dat ik niet de enige ben, want het is me de afgelopen dagen niet gelukt s'ochtend, ook maar een lachend gezicht te vinden in de metro of bus. Zodra ik de metro in stap heb ik het idee, dat er iets heel ergs is gebeurd, want de meeste gezichten staan op onweer. De buschauffeurs denken er net zo over, want een 'goedemorgen' of 'hallo' is toch echt teveel gevraagd.

December hoort een van de gezelligste maanden van het jaar te zijn. Niemand wordt blij van deze kou, maar wij hebben tegenwoordig verwarmings, warm water, electrische dekens en uggs. Dat was in de ijstijd wel anders! Vergeet de gedichtenstress of het aantal cadeautjes dat je nog moet kopen. Normaal vind ik het heel irritant als "Just say hello" van Rene Froger telkens wordt gedraait. Maar nu mag het liedje best vaak worden gedraait, want een glimlach en een 'hallo' is toch niet teveel gevraagd?

Ik zal het goede voorbeeld geven, vanaf morgen zit ik met een big smile in de bus, hoe koud het ook mag zijn!

Mevrouw.

Afgelopen vrijdag liep ik van het metrostation naar de UvA. Op een gegeven moment riep iemand: "Mevrouw?", ik keek om me heen maar ik zag niemand lopen, ik wilde gewoon weer verder lopen totdat ik bedacht dat ik misschien wel de "mevrouw" kon zijn. Dit bleek inderdaad het geval te zijn, ik werd aangesproken door een mevrouw van rond de 55 jaar en haar dochter, of ik wist waar het Mozeshuis was. Natuurlijk wist ik dat niet, want ik kan nog net de weg naar mijn eigen huis vinden.

Ik liep weer verder en was toch lichtelijk verbaasd dat ik werd aangesproken met "mevrouw". Ik weet dat "meisje" ook gek klinkt, maar "jongedame" was misschien toch leuker geweest. Ik snap het als kinderen van 6 mij aanspreken met mevrouw, maar een echte mevrouw die mij aanspreekt met "mevrouw", doet mijn jeugdigheid niet veel goeds.

Als ik aan het woord 'mevrouw' denk, dan zie ik een oudere vrouw rond de 60 voor me, met grijs haar, een kat of een hondje bij haar, netjes gekleed en met in haar linkerhand een grote (boodschappen)tas. In mijn ogen ben je eerst een meisje, dan een jongedame, een dame, een vrouw en als je dan echt oud en grijs bent bent je een mevrouw.

Ik hoor inmiddels toch echt bij de twintigersclub, ik slaap nog steeds met mijn knuffelbeer. Deze knuffelbeer neem ik zelfs mee op vakantie en voor mijn part blijft dit nog de rest van mijn leven zo en tot die tijd zal ik met altijd een meisje of dan toch misschien wel een jongedame voelen.