Goede voornemens

Mijn laatste blog was 16 januari 2012, meer dan een jaar geleden. En elke maand in dat jaar heb ik me wel weer voor genomen om te gaan bloggen. Dan lag ik s'avonds in bed weer eens na te denken over mijn leven, het nieuws en de problemen in de maatschappij en had vervolgens 100 ideeën voor een (naar mijn idee een)leuke blog. Uiteindelijk was ik dit de volgende ochtend al weer lang en breed vergeten. Om vervolgens een maand later tijdens het hardlopen weer te bedenken dat ik toch echt weer eens moest gaan bloggen. Tegen de tijd dat ik dan achter mijn computer zat was ik het alweer vergeten en voor je het weet ben je een jaar lang bezig geweest met uitstellen. Excuus? Natuurlijk was ik er druk het afgelopen jaar, maargoed wie heeft het tegenwoordig nu niet druk? Ik heb het in ieder geval heel erg druk, vooral in mijn hoofd. Nee, wees maar niet bang ik hoor heus geen stemmen in mijn hoofd. Ik ben gewoon heel erg druk met nadenken. Nadenken over mezelf, over het nieuws, over vrienden en familie, krantenartikelen, over wat voor sportles ik ga volgen, films, tv-programma's, het weer, gesprekken in de metro, ja voor ik het weet ben ik verzonken in mijn eigen gedachtes en weet ik niet meer wat ik nu daadwerkelijk wilde doen. Om een lang verhaal kort te maken, ik vind het leuk om te schrijven. Of nouja eigenlijk heb ik een haat/liefde verhouding met schrijven. Ik vind het fijn om te schrijven omdat ik zo mijn gedachten, meningen en verhalen kan vertellen. Ik vind het ook heel leuk om te praten, maar omdat ik altijd heel snel in een korte tijd heel veel wil vertellen zijn mijn verhalen nogal onsaamhangend. Ik vind het een uitdaging om met woorden te puzzelen en zo een verhaal te vertellen. Maar soms vind ik schrijven ook heel stom, dan lukt het me gewoon niet om iets op papier te zetten, dan kloppen de woorden niet, mijn teksten zijn te lang en de deadline komt steeds dichterbij. Op dat moment haat ik het om iets te schrijven, maar aan de andere kant werkt die deadline ook motiverend. In mijn hoofd schrijf ik hele verhalen en ik vond het wel eens tijd om deze op papier te zetten. Nu kan ik natuurlijk ook gewoon een dagboek kopen bij de Hema en daar alles in opschrijven, waarom moet het perse online? Maar net zoals zangers het liefst willen zingen voor publiek, acteurs in een theater willen staan en voetballers in een stadion willen spelen, willen schrijvers dat mensen hun teksten lezen :)