Het goede doel

Als eerst wens ik iedereen een heel gelukkig, gezond, liefdevol en gezellig nieuwjaar! Mijn oud&nieuw heb ik uiteindelijk niet thuis op de bank doorgebracht. Net zoals vorig jaar heb ik op oudjaarsdag nog een kaartje voor een feest gekocht, Rocksteady. s'Avonds eerst tot 12 uur bij Jorn geweest en even naar het vuurwerk gegeken en daarna gingen we met een groepje naar The Sand. Het feest was leuk, in het begin was het nog niet helemaal mijn muziek, maar op het einde vond ik het jammer dat we alweer naar huis gingen! Het viel me wel op dat het helemaal niet zo druk was. Nieuwjaarsdag heb ik heerlijk tot 3 uur uitgeslapen en s'avond had ik een nieuwjaarsborrel bij Sanne. Er was op Floor na verder niemand meer gekomen (tentamens en het was een beetje slecht afgesproken) maar het was erg gezellig!!

En nu is het januari. De ongezelligste maand van het jaar, als je het mij vraagt. Bijna geen enkele verjaardag, geen feestdag en je weet zeker dat je je winterjas nog minstens 2 maanden aan kan houden. Daarnaast is januari ook nog eens de maand van mijn tentamens geworden.

Ik dacht altijd dat december de Goede doelen maand was, iedereen wil voor de kerst nog een goede daad verrichten en je komt om in de goedendoelenshows en van die vrolijke verkopers op straat. Maar vandaag kwam ik erachter, dat ze er in januari net zo vrolijk mee door gaan. Kwam ik er 1,5 jaar geleden nog mee weg, omdat ik nog geen 18 ben. Dat praatje kan ik nu niet meer vertellen. Ik heb er al een paar ontlopen, maar vandaag bij de OBA kon ik hem niet ontwijken: 'Heb je even tijd' (nou vooruit, ik wil niet onbeleefd zijn). Of ik voor 1,50 per week het astmafonds wilde steunen.. Even dacht ik; wat is nou 1,50 per week, maar toen bedacht ik me ineens dat ik zelf wil weten welk goed doel ik steun.

Ik vraag me toch echt af waarom deze verkopers er nog zijn. Ik ken bijna niemand die met een glimlach op zo'n verkoper afstapt en zegt: hey wil je mij soms iets verkopen? Maar daarnaast snap ik ook echt niet dat er iets mee verdienen. Er ging tijdens het gesprek ineens een heel snel rekensommetje door me hoofd. Die jongens staan er vast niet voor niets, stel dat ze 50 euro op een dag verdienen, gemiddeld 25 mensen vinden die lid willen worden vinden, dat is 25 x1,50 is 37.50 per week en als die jongen nou 1 x per week werkt betekend dat dat alle mensen die denken een goed doel te steunen eigenlijk gewoon het salaris van die jongen betalen! Misschien zit ik helemaal fout hoor, maar ik blijf het altijd onduidelijk en vaag vinden hoeveel geld er nou echt bij dat goede doel terecht komt.

Begrijp me niet verkeerd maar ik geef dan toch liever geld aan een zwerver, dan weet ik tenminste zeker dat het bij iemand terecht komt die het nodig heeft (losstaand van de kans dat hij er misschien drugs of alcohol van koopt) en ik zou ook graag nog een keer vrijwilligerswerk willen doen. Maar door die verkopers ga ik me nou nooit beter voelen: Als ik nee zeg voel ik me achteraf toch de rest van de dag schuldig; Straks hadden ze net van mij bijdrage een extra kind kunnen helpen? Of ik voel me toch een beetje in de maling genomen omdat ik geen 'nee' kan zeggen en ze me zo makkelijk weten te praten!

Ik denk dat ik voortaan toch maar weer ga zeggen dat ik nog geen 18 ben! Volgens de Etosmevrouw is het nog helemaal niet te zien dat ik al 19 ben.(Er werd mij bij het kopen van Saridon (paracetamol) gevraagd of ik wel boven de 16 was!? En bedankt!). Een beetje onaardig is het wel, maar de tijd die ze aan mij verspillen kunnen ze dan misschien beter besteden aan iemand die wel lid wil worden!

Liefs,

Lisa