Soaps zijn ouderwets & Spionagepraktijken

Afgelopen dinsdag was ik met collega's naar "Ik hou van Holland". We zaten helaas niet allemaal bij elkaar, de ene helft zat in het team van Jeroen van Koningsbrugge en de andere helft (waaronder ik) zat bij het team van Peter 'huppelepup'. Maar dat team van Peter 'huppelepup'(ik weet zijn achternaam niet meer) heeft mooi gewonnen! Was de prijs bij de middagshow nog een Delfsblauwe wc-bril, wc-borstel en wc-papierhouder, wij wonnen een draagbare dvd-speler! Een erg leuk cadeau.

De show zelf was ook erg leuk, maar de het wachten vóór dat de show begon was ook erg leuk. Een hele zaal vol met mensen die zich op hun mooist hebben aangekleed (ze waren even vergeten dat je een oranje, rood, wit of blauw shirt aan moet tijdens de show) en hebben opgemaakt en speciaal voor deze gelegenheid hun krulset uit de kast hebben getrokken. En een van mijn grote hobby's is toch wel mensen kijken. Ja het is misschien niet zo netjes, maar ik vind het heerlijk!!

Ik zou zo de hele dag in de Coffee Company kunnen zitten en de hele dag mensen kijken. Het is misschien een rare eigenschap, maar ik plaats onbekende mensen na 2 seconde al gelijk in een bepaald vak. Ik ben absoluut geen hokjesdenker, maar toch heb ik een aantal hokjes in mijn hoofd. Als ik dan bezig ben met een van mijn grote hobby's en dus op mijn gemakje mensen aan het kijken ben, plaatst ik deze mensen na een aantal seconde al gelijk in een 'hokje'. Maar niet de standaard hokjes, nee mijn eigen hokjes. Ik heb allerlei groepjes in mijn hoofd, elk groepje heeft zijn eigen kenmerken zowel qua uiterlijk en innerlijk en meestal word zo'n groep gekenmerkt door een naam. Die naam staat dan voor een persoon en die persoon is dan het perfecte voorbeeld van die groep, maar dit hoeft niet altijd het geval te zijn. In de loop van der tijd worden er steeds meer kenmerken toegevoegd aan die groep.

Begrijpen jullie het nog? Kan me namelijk heel goed voorstellen van niet het is namelijk best ingewikkeld. En eigenlijk vraag ik me stiekem ook af of dit normaal is? Ik kan me voorstellen dat iedereen die een nieuw persoon ziet die gene even snel 'scant'. Maar bij mij blijft het niet bij scannen, ik bedenk gelijk een stuk of tien eigenschappen en dingen waar de persoon in kwestie van zal houden, aangezien de 'andere'uit zijn groep die eigenschappen ook hebben.

Maar naast alleen mensen kijken, luister ik ook naar mensen. Of nouja, meeluisteren en afluisteren valt ook onder luisteren toch? Het komt weleens voor als ik in de metro, bus of trein zit dat mijn Ipod leeg is en onbewust ga je dan toch meeluisteren met de mensen naast of achter je. Ik kan je vertellen dat er genoeg mensen zijn heel hun levensverhaal vertellen terwijl ze aan de telefoon zijn, ze zijn alleen even vergeten dat ze in de trein zitten. Ik kan me dan zo inleven in die persoon of aan die persoon aan de andere kant van de lijn. Mijn afluisterpraktijken gaan zelfs zo ver dat ik een keer heel nonchalant van plaats ben verwisseld omdat ik perse wilde weten wie dat meisje achter dat boeiende telefoongesprek was en of het klopte bij het plaatje in mijn hoofd.

Het komt ook vaak genoeg voor dat 2 mensen een gesprek voeren en dan niet op een bepaalde naam komen of niet weten waar ze eruit moeten. Eerst denk ik nog: 'rustig lies, ze komen er zo achter' maar als ze het na 3 minuten nog niet weten kan ik niets anders doen dan antwoord geven. Ik kan me voorstellen dat het voor die mensen nogal raar over komt. Ik heb zo namelijk een keer uit het niets 'Herman den Blijker!' geroepen, om daarna wel heel snel erbij te zeggen dat ik toevallig hoorde waar hun gesprek over ging.

Meeluisteren doe ik niet alleen in het openbaar vervoer, ik doe het ook dolgraag in cafe's en restaurantjes. Zo zat ik vandaag na een lange dag studeren even wat te eten in La Place. Toen ik mijn eten op had, besloot ik nog even verder te leren in de 'La Place', maar dit ging helaas iets minder goed dan verwacht. Naast mij zaten 2 meisjes te kletsen en omdat het nogal rustig was ving ik het hele gesprek op. Nee, ze hadden het niet over het weer buiten, ze hadden het over hele andere dingen. Terwijl ik steeds verder met mijn neus in mijn boek verdween (om maar zo onopvallend te blijven), zat ik ondertussen helemaal in het gesprek. Op een gegeven moment moest ik zelfs lachen, maar omdat het heel raar zou zijn als ik ineens uit het niets zou lachen heb ik maar snel mijn hoofd omgedraait. Maar het bleef niet bij dit ene gesprek, want een paar tafeltjes verder zat een moeder met een dochter. Omdat het zo rustig was en de moeder niet wist wat zacht praten in houd, kon ik ook meegenieten van dat gesprek. Zo vertelde de moeder onder andere dat ze 'daarom zolang in therapie was', 'ze nog steeds elke dag met die vraag opstaat', 'het door jou vader en en je opa komt' en toen hoorde ik een snik. Jaja spanning en sensatie daar op de 6e verdieping van de OBA. Je begrijpt dat er het laatste halfuurtje niets meer van leren terecht is gekomen.

Ik vraag me toch echt af of ik de enige ben en of ik ondertussen een 'storend element bent voor de samenleving'. Soaps zijn zo ouderwets, ga een uurtje alleen in een cafe zitten en het lijkt net alsof je regelrecht in "Meerdijk" terecht bent gekomen. Als je zorgt dat je er elke dag rond hetzelfde tijdstip zit, heb je helemaal hetzelfde effect. Ik vraag me nu namelijk nog steeds af 'Of dat meisje met dat rode jasje het nou uit heeft gemaakt met die player' 'Of de ruzie tussen Charlotte en nienke als is opgelost' 'Of Ralf al weet dat zijn vriendin het uit gaat maken' en 'Of de moeder vanwege haar man en vader in therapie zit'. Aangezien ik over een aantal jaar niet bekend wil staan als 'dat meisje dat iedereen afluisterd'zijn tips over hoe je zo onopvallend weg kan kijken en over hoe je je toch op je boek kan concenteren als er naast je een zeer interressant gesprek word gevoerd, meer dan welkom!

Liefs,

Lisa

(Ik begrijp het als je halverwege al bent afgehaakt. Aangezien ik mezelf al niet eens begrijp, lijkt het me voor lezers nog ingewikkelder.)