Ruzie met mijn laptop = deadline gemist!

Drie maanden lang volg ik nu de werkgroep mediageschiedenis. Het onderwerp De Nederlandse film in de 20ste eeuw leek me wel een leuk onderwerp.

Nooit gedacht dat dit onderwerp me 3 maanden later zoveel werk en zelfs tranen zou opleveren. De afgelopen 2 weken heb ik kei en keihard gewerkt aan toets 4 (oftewel het hele onderzoek) af te ronden. Mijn onderwerp Het verloop van stereotypering in de Nederlandse oorlogsfilms bleek een stuk minder leuk te zijn dan gedacht en ook nog eens een heel stuk moeilijker. Maar afgelopen week was ik eindelijk op dreef. De deadline was 15.00, 28 mei. Zoals altijd was ik nog tot vrijdagochtend bezig, dit omdat ik altijd het idee wil hebben dat ik er alles aan heb gedaan en ik had gewoon nog veel werk nodig. Nadat mijn leraar toets 3 volledig had afgekraakt wilde ik toets 4 echt heel goed maken.

Vrijdag om 13.00 begon de drama: ik zat op de UvA en had toets 4 op mijn laptop staan, maar ik wilde hem op de UvA uitprinten en moest nog en paar kleine dingetjes aanpassen. Maar op een of andere manier kon ik niet meer op het UvA-netwerk, want ik had nog de oude versie op mijn laptop staan. Opzich niet zo'n probleem, want ik kon mijn opdracht ook wel via een usb-sticktje overzetten, zou je denken. Niet dus! Ik heb 3 verschillende usb-sticks gebruikt, 3 verschillende ingangen op mijn laptop gebruikt, mijn laptop 3 keer opnieuw opgestart, maar telkens als ik een usb-stick in mijn computer deed liep hij vast!! In tussen raakte ik al in lichte paniek, want het was al half 2 en ik zou de deadline niet halen als ik naar huis moest rijden! Ik ben snel naar de informatiebalie gerent en gevraagd of ze me daar konden helpen. Ze konden wel even het 'nieuwe'internet op mijn laptop zetten, maar dat moest via een usb-stickje, en wilde dat nou net niet lukken!! Het meisje van de onderwijsbalie zei, nou anders loop je toch even met je laptop naar je docent en dan laat je zien dat je hem af hebt en dan komt het vast wel goed. Ik had mijn docent om 1 uur al gemaild om het probleem uit te leggen, maar had nog geen reactie gehad.

Nu wist ik wel dat mijn docent ontzettend kritisch direct is, maar er zat niets anders op. Desnoods moest ik mijn laptop inleveren, ik wilde mijn opdracht inleveren (al die korte nachtjes en het harde werken waren niet voor niets geweest). Toen ik om half 3 bij mijn docent aankwam en ik mijn verhaal wilde doen, schoten de tranen al gelijk in mijn ogen. Ik denk dat het gewoon alle stress en vermoeidheid was, die er nu ineens uitkwamen toen ik op het moment stond de deadline te missen.

Ik vertelde het verhaal van mijn laptop aan mijn docent en ik vertelde dat ik te ver weg woonde om even snel naar huis te gaan. Ik vroeg hem of het goed was dat ik de via mijn laptop liet zien zodat hij kon zien dat ik mijn opdracht af had, zodat ik daarna snel naar huis kon gaan (of naar Jorn) om daar alsnog de opdracht uit te printen. Ik verwachtte enig begrip, tuurlijk was het niet zo slim om tot het laatste moment bezig te zijn met mijn onderzoek, maar ik weet zeker dat als ik hem eerder had ingeleverd had, mijn onderzoek lang niet zo goed was geweest.

'Regels zijn regels. Er staat duidelijk op blackboard dat je rekening moet houden met eventuele problemen met het ov en printen. Als je later stage loopt bij de VARA ofzo, kun je ook niet een halfuur van tevoren aankomen met dit probleem en dat zou de UvA ook nog eens een slechte naam bezorgen. Ik kan je niet helpen, dan krijg ik straks 30 studenten aan mijn bureau'.

Op dat moment moest ik mezelf inhouden om rustig te blijven. Ik had zoveel tijd in mijn onderzoek gestoken, omdat ik weet hoe kritisch mijn docent is (hij wordt al boos als het woord 'echter' te vaak wordt gebruikt). Ik stond een halfuur voor de deadline aan zijn bureau (ik heb nergens 30 andere studenten gezien). Ik was de dupe geworden van een technisch mankement, dit is een werkgroep, geen stage bij de VARA en mijn docent vertelde me doodleuk dat ik mijn opdracht 25 juni wel bij de herkansing kon inleveren!! Dit zou betekenen dat stel dat ik een 5 voor mijn onderzoek haal, ik hem niet meer mag herkansen.

Nu moet ik dus wachten tot de herkansing. Ik heb dan wel keihard aan mijn onderzoek gewerkt, ik weet hoe kritisch mijn docent is, dus ik ging er eigenlijk wel vanuit dat ik mijn onderzoek sowiezo moet herkansen. Dit gaat nu helaas niet door. Ik moet 4 juni nog een artikel (van 1500 woorden) schrijven over mijn onderzoek en 9 juni heb ik een tentamen. Maar al mijn motivatie is op dit moment verdwenen!

Ben ik de enige die mijn docent ontzetten onredelijk vind, of heeft hij gelijk?

Liefs,

Lisa

Mag het een onsje minder zijn?

Ready, steady go... ik heb nog 24 uur om ruim 2/3 (3000) woorden te schrijven voor mijn onderzoek over jawel: Het verloop van stereotypering in de Nederlandse oorlogsfilm. Vijf maanden geleden dacht ik dat het wel leuk was om als thema de 'De Nederlandse film in de 20ste eeuw te kiezen', nooit geweten dat ik daar nu 5 maanden later zo'n spijt van zou hebben. Over film heb ik niet geleerd, je moet namelijk zelf een onderwerp kiezen en daar een onderzoek van maken. Dit houd kort gezegd in: 3 weken lang doorbrengen in de bibliotheek, het filmmuseum en achter je computer. Maar ik vind mijn onderwerp zo saai en daarnaast is het ook nog best lastig.

Waarom wegen die verdomde laatste loodjes toch altijd zo zwaar? Met het mooie weer van het afgelopen weekend is het gewoon onmogelijk om non-stop te studeren. Mijn onderzoek voor academisch schrijven heb ik inmiddels ingeleverd, net zoals de eindopdracht voor mediatheorie ( 5 minuten voor de deadline liep de printer op de UvA vast: lees heel veel stress). Nu dus alleen nog 'even'dit onderzoek afmaken. Dan moet ik er volgende week nog een kleine recensie over schrijven en dan heb ik 9 juni een tentamen. Moet alleen nog beginnen met leren. En dan hoop ik dat ik om 5 uur, 9 juni zomervakantie heb! Maar er zullen misschien wel een aantal herkansingen tussen zitten, dus ik verheug me maar nergens op.

Ga nooit Media & Cultuur studeren, tenzij je tijd over hebt ;). Ik ga weer terug naar de Nederlandse Oorlogsfilm

Liefs Lisa

Sporty Spice vs. Shakira

Al ruim 5 jaar lang bezoek ik de sportschool regelmatig. In die 5 jaar heb ik bij 3 verschillende sportscholen gesport, eerst met oma en nichtje, daarna met mijn andere nichtje, toen met een vriendin en nu sport ik al 2 jaar alleen. Maar je hoort mij niet klagen; ik zit nergens aan vast, kan gaan wanneer ik wil en doen wat ik wil. Zo zijn er periodes dat ik 4 keer per week ga, maar er zijn ook periodes dat ik 4 keer per maand ga.

Bij mijn huidige sportschool heb ik een abonnement waarbij ik gebruik kan maken van de fitness, maar ook van alle groepslessen. Ik ben een paar keer naar spinning geweest, maar verder heb ik nooit wat gehad met groepslessen. Met 25 man in een zaaltje staan zweten, leek me nou niet echt ideaal. Maar sinds 4 weken is hier verandering in gekomen!

Vriendin Lisa besloot om ook te gaan sporten bij mijn sportschool en vroeg of ik mee ging naar Body Combat (een mix van thai-chi, karate en boksen, het klinkt enger dan dat het is). En sindsdien heb ik de groepslessen uitgevonden. Body Attack, Body Combat, XCO en Zumba. Ja zelfs Zumba! Een halfjaar geleden werd Zumba al enorm gepromoot op mijn sportschool. Begrijp me niet verkeerd, maar ik zag vooral een groepje oude huisvrouwen voor me, die hun dansmoves probeerde te verbeteren. En stiekem durfde ik ook niet zo goed, want ik weet van mezelf dat totaal geen coordinatie heb. Als iedereen naar links gaat, ga ik naar rechts en meestal kom ik daar dan pas aan het eind van het dansje achter. Nadat ik op internet las dat je met een zumbales zo'n 1000 calorien kon verbranden, vond ik het toch echt tijd worden om eens een lesje mee te pakken. En ik ben zumbaverslaafd!! Ik vind het zelfs zo leuk dat ik nu 3 keer per week naar Zumba ga! Ik betrap mezelf dat ik onder de douche zumbaliedjes meezing en stiekem in mijn kamer de pasjes oefen. En nu na zo'n 7/8 lessen ken ik ongeveer elk pasje ook wel. Een dansklasje voor oude vrouwen is het absoluut niet! We dansen op Shakira, The Pussycat Dolls en Sean Paul en ik snap ineens waarom ik al die mannen altijd stiekem door het glas zag kijken als de Zumbales bezig was, een van de basisprincipes is trillen met de billen! De eerste les voelde ik me een enorme Houten Klaas, maar inmiddels gaat het al een stuk soepeler. Nu ik de pasjes begin te onthouden, lijkt het Houten Klaasniveau ook te zakken.

En tja zolang zelf mijn knieen (niet eens mijn knieholtes) zweetplekken vertonen, heb ik toch wel het idee dat ik aardig goed bezig ben! Houten Klaas of niet! Vanavond is het weer zover!

Liefs,

Lisa

P.S. De loterij heb ik niet gewonnen, een van jullie wel? ;)