Ik heb last van Oud&Nieuw stress of misschien beter gezegd Oud&Nieuw vrees. In Oktober begint het al, je hebt net je zomerjas omgeruild voor winterjas en dan krijg je de vraag: 'Weet je al wat je met oud&nieuw gaat doen?'. Ik ben niet zo'n planner wat dat betreft, dus ik heb dan in Oktober nog geen idee. Het is nu 29 december en ik heb eigenlijk nog steeds geen idee wat ik met Oud&Nieuw ga doen.
Ik ben misschien een van de weinige, maar ik vind Oud&Nieuw dus eigenlijk helemaal niets. Je sluit de gezelligste maand van het jaar, December af om vervolgens in de meest depressieve maand van het jaar, Januari terecht te komen! Zo gezellig ik de maand December vind, zo depressief vind ik de maand Januari. Dit jaar is het dan ietsje anders, 2009 was namelijk niet echt het jaar van mij en mijn familie en 2010 mag eigenlijk heel snel beginnen, met de hoop op heel veel meer gezondheid en geluk. Maar Januari blijf ik een rotmaand vinden.
En dan is er nog een ander probleem; ik wil op Oud&Nieuw het liefst samen zijn met alle mensen die me dierbaar zijn. Maar op een of andere manier lukt het nooit om en met mijn familie, vrienden en vriendje tegelijk te zijn! Dus dan moeten er keuzes worden gemaakt en laat dat nou net mijn zwakste punt zijn. En al die andere mensen hebben ook nog eens een voorkeur, de een wil niet naar een duur feest, de ander houd niet van een bepaald soort muziek, weer een ander blijft liever thuis en weer een ander zit in het buitenland.
En dan is er nog een ander probleem, omdat het maar een keer per jaar Oud&Nieuw is, moet je dat natuurlijk wel megaknallend, supergaaf en uitbundig vieren! Afgelopen jaar ben ik voor het eerst met Oud&Nieuw uit gegaan, op 31 December kocht ik een kaartje voor Loveland en heb een superavond gehad: goede muziek en leuke mensen! Het jaar daarvoor was ik op wintersport en ging ik om 12 uur sleetje rijden. Al die jaren daarvoor was ik nog onder de 16 en vierde ik Oud&Nieuw nog gewoon bij en met familie en vrienden. Maar nu ben ik inmiddels 19 jaar en is het niet meer spannend om eindelijk een keer tot 12 uur op te mogen blijven en daarna naar vuurwerk te kijken, nee dan is het pas spannend als je op een heel cool feest bent met de beste dj's van het land.
Thuis blijven is dus geen optie, naar een cafe gaan eigenlijk ook niet, want dat is zo gewoontjes en naar een van de discotheken gaan waar je normaal ook vaak komt is eigenlijk ook geen optie, want dat is ook maar gewoontjes. Daarnaast wonen mijn vrienden ook allemaal op andere plekken en hebben ook allemaal weer andere ideeen. Dit bezorgt mij heel wat stress. Jorn en ik bedachten vandaag om dan maar te vluchten naar Parijs en daar Oud&Nieuw te vieren, maar om mijn hele salaris te besteden aan een ticket vond ik toch net iets te ver gaan voor een knallend Oud&Nieuw.
Pff, wat ik dit jaar met Oud&Nieuw ga doen is me nog steeds een raadsel. Maar wat ik volgend jaar met Oud&Nieuw ga doen weet ik al wel. Ik geef mijn eigen feest, ik begin in juni met organiseren, zo weet ik zeker dat ik op tijd ben en dat ik alle leuke mensen om mij heen heb! Iemand alvast interresse?
Liefs,
Lisa
dinsdag 29 december 2009
maandag 28 december 2009
Rondje Noord-Brabant
Vrijdag 18 december om 15.00 uur begon mijn kerstvakantie, die in principe tot 8 januari duurt want dan moet ik een essay inleveren en 13 januari heb ik een heel groot tentamen! Mijn cijfer voor mijn vorige cijfer heb ik inmiddels terug, ik geloof het nog steeds niet helemaal want het was een 8! Een 8 voor een tentamen, dat had ik nou nooit gedacht. Voor mijn filmanalyse heb ik een 6,5, ik ben niet heel erg tevreden, maar ik heb het vak wel met een 7 afgesloten!
Kerstvakantie betekent natuurlijk kerst vieren. Kerst is eigenlijk altijd mijn lievelingsfeest geweest, maar dit jaar was het anders. Ik miste het kerstgevoel en ik had eigenlijk pas donderdag zoiets van: o,ja morgen is het kerst! Twee weken terug had ik al een kerstdiner gehad met mijn vriendinnen van de middelbare school, dit was alweer de 4 keer en het was erg gezellig! Het was de bedoeling dat ik op kerstavond met mijn ouders, broertje, oma en Jorn naar een vakantiehuisje in Brabant zou vertrekken. Maar vanwege het weeralarm(neem slaapspullen mee als u de weg opgaat) en de enorme gladheid wilde mijn ouders liever de volgende ochtend gaan, mijn moeder zag zichzelf al met slaapzakken langs de A2 staan. Jorn en ik zijn toch op kerstavond vertrokken en zijn gelukkig veilig aangekomen! Vrijdagochtend kwamen mijn ouders, Jesse en oma aan. Eerste kerstdag eigenlijk helemaal niets gedaan, behalve heel veel gegeten, spelletjes gespeeld en tv gekeken. Nooit geweten dat 'Wie ben ik' zo'n leuk spel kan zijn. Oma: 'Ben ik blond?' Wij: 'Ja!' Oma:'Ooh ben ik Ruth Jacott?
Zaterdagochtend moest Jorn helaas alweer naar huis toe. Wij zijn toen naar de Winterefteling gegaan. Vanaf ons huisje naar de Efteling was het slechts 19 km en ongeveer een kwartiertje rijden. Maar mijn vader vond het leuk om ons een stukje van Brabant te laten zien, zo kwam het dat we na een halfuur nog geen 1 bord met 'Efteling'erop hadden gezien. Mijn navigatiesysteem leek het ook wel een leuk plan om ons over boerenlandweggetjes te sturen. Met heel wat hulp van de lokale buurtbewoners, de een wat aardiger dan de ander kwam het dat wij een uur later in de Efteling aankwamen, gelukkig was de efteling tot 8 uur open! Mijn oom en tante waren er ook met hun kinderen. Het viel gelukkig mee met de drukte en we zijn toch nog in aardig wat attracties geweest, Langnek hebben we helaas niet kunnen vinden.
Zondag was het plan om naar safaripark de Beekse Bergen te gaan. Mijn moeder kon zich nog herinneren dat er vroeger een leeuw op hun auto zat en er apen en olifanten rondliepen, dus het leek ons dit keer wel leuk om met de auto te gaan. Zondag heeft mijn vader ons de andere kant van Brabant laten zien, want we hebben over een stuk van 25 minuten weer ruim een uur gedaan. Mijn navigatiesysteem heeft ons werkelijk door een rietveld geleid en we zijn er nog door heen gereden ook! Aangekomen in het safaripark, bleek dat de apen en giraffen binnen waren wegens de kou, je kon ze alleen zien tijdens de wandeling maar die werd afgeraden wegens de kou. We hebben ongeveer 15 soorten herten gezien en dat was het eigenlijk ook wel. Toen het eindelijk spannend werd en we bijna via het autoraam oog-in-oog stonden met een drommedaris, kwam de voerder aanrijden met een bak vol voer en weg was de Drommedaris.
De terugweg ging ietsje sneller, maar nog steeds niet volgens plan. Ik denk dat ik nu ongeveer elke dorpje in Noord-Brabant ken! Wonder boven wonder ging de terugweg naar huis, vandaag in 1 keer goed. Het was een erg gezellig weekend!
Net even naar de sportschool geweest om alvast wat kerstkransjes te verbranden en nu even lekker douchen.
Liefs,
Lisa
Kerstvakantie betekent natuurlijk kerst vieren. Kerst is eigenlijk altijd mijn lievelingsfeest geweest, maar dit jaar was het anders. Ik miste het kerstgevoel en ik had eigenlijk pas donderdag zoiets van: o,ja morgen is het kerst! Twee weken terug had ik al een kerstdiner gehad met mijn vriendinnen van de middelbare school, dit was alweer de 4 keer en het was erg gezellig! Het was de bedoeling dat ik op kerstavond met mijn ouders, broertje, oma en Jorn naar een vakantiehuisje in Brabant zou vertrekken. Maar vanwege het weeralarm(neem slaapspullen mee als u de weg opgaat) en de enorme gladheid wilde mijn ouders liever de volgende ochtend gaan, mijn moeder zag zichzelf al met slaapzakken langs de A2 staan. Jorn en ik zijn toch op kerstavond vertrokken en zijn gelukkig veilig aangekomen! Vrijdagochtend kwamen mijn ouders, Jesse en oma aan. Eerste kerstdag eigenlijk helemaal niets gedaan, behalve heel veel gegeten, spelletjes gespeeld en tv gekeken. Nooit geweten dat 'Wie ben ik' zo'n leuk spel kan zijn. Oma: 'Ben ik blond?' Wij: 'Ja!' Oma:'Ooh ben ik Ruth Jacott?
Zaterdagochtend moest Jorn helaas alweer naar huis toe. Wij zijn toen naar de Winterefteling gegaan. Vanaf ons huisje naar de Efteling was het slechts 19 km en ongeveer een kwartiertje rijden. Maar mijn vader vond het leuk om ons een stukje van Brabant te laten zien, zo kwam het dat we na een halfuur nog geen 1 bord met 'Efteling'erop hadden gezien. Mijn navigatiesysteem leek het ook wel een leuk plan om ons over boerenlandweggetjes te sturen. Met heel wat hulp van de lokale buurtbewoners, de een wat aardiger dan de ander kwam het dat wij een uur later in de Efteling aankwamen, gelukkig was de efteling tot 8 uur open! Mijn oom en tante waren er ook met hun kinderen. Het viel gelukkig mee met de drukte en we zijn toch nog in aardig wat attracties geweest, Langnek hebben we helaas niet kunnen vinden.
Zondag was het plan om naar safaripark de Beekse Bergen te gaan. Mijn moeder kon zich nog herinneren dat er vroeger een leeuw op hun auto zat en er apen en olifanten rondliepen, dus het leek ons dit keer wel leuk om met de auto te gaan. Zondag heeft mijn vader ons de andere kant van Brabant laten zien, want we hebben over een stuk van 25 minuten weer ruim een uur gedaan. Mijn navigatiesysteem heeft ons werkelijk door een rietveld geleid en we zijn er nog door heen gereden ook! Aangekomen in het safaripark, bleek dat de apen en giraffen binnen waren wegens de kou, je kon ze alleen zien tijdens de wandeling maar die werd afgeraden wegens de kou. We hebben ongeveer 15 soorten herten gezien en dat was het eigenlijk ook wel. Toen het eindelijk spannend werd en we bijna via het autoraam oog-in-oog stonden met een drommedaris, kwam de voerder aanrijden met een bak vol voer en weg was de Drommedaris.
De terugweg ging ietsje sneller, maar nog steeds niet volgens plan. Ik denk dat ik nu ongeveer elke dorpje in Noord-Brabant ken! Wonder boven wonder ging de terugweg naar huis, vandaag in 1 keer goed. Het was een erg gezellig weekend!
Net even naar de sportschool geweest om alvast wat kerstkransjes te verbranden en nu even lekker douchen.
Liefs,
Lisa
donderdag 17 december 2009
'Lost in Translation' vs 'Lost in word'
Ik heb een angst voor werkstukken. Sommige mensen zijn bang voor spinnen, ik ben bang voor werkstukken. Tenminste dat denk ik. Ik moet morgen om vóór 15.00 mijn filmanalyse op de Uva inleveren. Na lang getwijfel, wat ongeveer een dag heeft geduurd; heb ik er voor gekozen om de film 'Lost in Translation'te gebruiken voor mijn filmanalyse.
De filmanalyse moet 1000 woorden zijn, een goede stelling hebben en vervolgend moet je retorische (?) strategie toepassen en je stelling uitwerken. Dinsdagavond ben ik begonnen met typen van een heel verhaal.
Vanochtend wilde ik weer verder gaan, maar het Internet lag eruit (Internet had ik nodig voor de opdracht en het voorbeeldmateriaa). Na 2 uur langs stekkers eruit te hebben gehaald om ze vervolgens net zo hard weer in te steken, 20 minuten lang wachten op de UPC-helpdesk, 3 laptops aan en uit zetten, de bank 2 keer te hebben verschoven, de kerstboom van een val te hebben gered, wat hulpeloze smsjes naar Marieke te hebben verstuurd gaf ik het op! Ik besloot te gaan douchen en wonder boven wonder na de douche deed het Internet het weer.
Maargoed om terug te komen op mijn angst. Ik heb Lost in Translation inmiddel 4,5 keer gezien. Maar het lukt me gewoon niet om een goede analyse te maken. Ik twijfel over elke zin en bedenk me eigenlijk dat de film helemaal niet leuk is om te analyseren. Vervolgens ben ik met 100 andere dingen bezig dan een verslag maken; hyves bezoeken, mail checken, tv kijken, radio luisteren, kijken of mijn cijfer voor tentamen er al op staat. Ik ben bang om terug te keren naar mijn Word-document om te zien dat alles wat ik heb getypd onzin is en ik nog maar een paar uur heb om het verslag af te krijgen.Ik ben bang om erachter te komen dat ik de film nog voor een 5e keer moet zien en dat ik alle hoofdstukken opnieuw moet lezen. En omdat ik daar allemaal geen zin in heb blijf ik het maar uitstellen, eigenlijk ben ik gewoon een uitsteller!
Ik had mezelf net voorgesteld dat ik na dit stukje toch echt mijn Word-document moet opnemen. Dus dat ga ik ook maar doen, hoe eng ik het ook vind ;).
Liefs,
Lisa
De filmanalyse moet 1000 woorden zijn, een goede stelling hebben en vervolgend moet je retorische (?) strategie toepassen en je stelling uitwerken. Dinsdagavond ben ik begonnen met typen van een heel verhaal.
Vanochtend wilde ik weer verder gaan, maar het Internet lag eruit (Internet had ik nodig voor de opdracht en het voorbeeldmateriaa). Na 2 uur langs stekkers eruit te hebben gehaald om ze vervolgens net zo hard weer in te steken, 20 minuten lang wachten op de UPC-helpdesk, 3 laptops aan en uit zetten, de bank 2 keer te hebben verschoven, de kerstboom van een val te hebben gered, wat hulpeloze smsjes naar Marieke te hebben verstuurd gaf ik het op! Ik besloot te gaan douchen en wonder boven wonder na de douche deed het Internet het weer.
Maargoed om terug te komen op mijn angst. Ik heb Lost in Translation inmiddel 4,5 keer gezien. Maar het lukt me gewoon niet om een goede analyse te maken. Ik twijfel over elke zin en bedenk me eigenlijk dat de film helemaal niet leuk is om te analyseren. Vervolgens ben ik met 100 andere dingen bezig dan een verslag maken; hyves bezoeken, mail checken, tv kijken, radio luisteren, kijken of mijn cijfer voor tentamen er al op staat. Ik ben bang om terug te keren naar mijn Word-document om te zien dat alles wat ik heb getypd onzin is en ik nog maar een paar uur heb om het verslag af te krijgen.Ik ben bang om erachter te komen dat ik de film nog voor een 5e keer moet zien en dat ik alle hoofdstukken opnieuw moet lezen. En omdat ik daar allemaal geen zin in heb blijf ik het maar uitstellen, eigenlijk ben ik gewoon een uitsteller!
Ik had mezelf net voorgesteld dat ik na dit stukje toch echt mijn Word-document moet opnemen. Dus dat ga ik ook maar doen, hoe eng ik het ook vind ;).
Liefs,
Lisa
maandag 14 december 2009
Wat een weertje he?
Afgelopen week had ik 2 'officiele'gesprekken met mensen die ik niet kende. Beide gesprekken begon ik met een praatje over het weer:'Het is nog zo donker buiten en dan die vieze regen, bah', 'Goh, wat is het koud zeg!'
Volgens mij is dat typisch Nederlands, bij gebrek aan gesprekstof beginnen we altijd maar over het weer. En eigenlijk komt het er altijd op neer dat het nooit goed is: 'Brr wat is het koud', 'Jeetje, wat is het warm zeg, zo benauwd.' Ik vraag me af of de mensen in Hawai (zijn dat Hawaianen?) het ook altijd over het weer hebben: 'Goh, het is vandaag alweer 30 graden, gister, vorige week, vorige maand en de rest van het jaar ook al.'
Toch helpen die praatjes wel, want Nederlanders als we zijn, vinden we het natuurlijk allemaal veel te koud of allemaal veel te warm. Je hebt dus gelijk een gespreksonderwerp, waarbij je allebei even lekker kunt klagen. En dat is soms heel fijn, vooral als je een heel serieus gesprek met een nog serieuser iemand hebt!
Afgelopen week heb ik ook meerdere mensen gevraagd na wat ze met de kerstdagen gingen doen. En steeds vaker hoor ik mensen: 1e kerstdag met familie, 2e kerstdag met me andere familie en 3e kerstdag met vrienden. In mijn agenda staan maar 2 kerstdagen. Volgens mij is Nederland ook het enige land waar er 25 en 26 december kerst word gevierd. Ik vraag me dan toch af hoe ze dat in al die andere landen doen. Hoe ze op 1 avond en 1 dag hun hele familie en vriendenkring bezoeken? Of is dat ook weer typisch Nederlands, dat we perse kerst met iedereen willen vieren? Ik hoor van de meeste mensen dat ze een strakke planning hebben en bijvoorbeeld op 1 dag een kerstbrunch, lunch, borrel, diner en feestje hebben. Kerst mag van mij best 3 dagen duren hoor, zelfs een week. Maar volgens mij heeft Jezus zijn geboorte toch echt maar 1 dag gehoord.
Ik ga met kerst samen met mijn gezin, oma en vriendje in een huisje in het zuiden van Nederland vieren. Vijf dagen lang, van kerstavond tot 4e kerstdag.. gelukkig hoef ik niet het hele land door.
Liefs,
Lisa
Volgens mij is dat typisch Nederlands, bij gebrek aan gesprekstof beginnen we altijd maar over het weer. En eigenlijk komt het er altijd op neer dat het nooit goed is: 'Brr wat is het koud', 'Jeetje, wat is het warm zeg, zo benauwd.' Ik vraag me af of de mensen in Hawai (zijn dat Hawaianen?) het ook altijd over het weer hebben: 'Goh, het is vandaag alweer 30 graden, gister, vorige week, vorige maand en de rest van het jaar ook al.'
Toch helpen die praatjes wel, want Nederlanders als we zijn, vinden we het natuurlijk allemaal veel te koud of allemaal veel te warm. Je hebt dus gelijk een gespreksonderwerp, waarbij je allebei even lekker kunt klagen. En dat is soms heel fijn, vooral als je een heel serieus gesprek met een nog serieuser iemand hebt!
Afgelopen week heb ik ook meerdere mensen gevraagd na wat ze met de kerstdagen gingen doen. En steeds vaker hoor ik mensen: 1e kerstdag met familie, 2e kerstdag met me andere familie en 3e kerstdag met vrienden. In mijn agenda staan maar 2 kerstdagen. Volgens mij is Nederland ook het enige land waar er 25 en 26 december kerst word gevierd. Ik vraag me dan toch af hoe ze dat in al die andere landen doen. Hoe ze op 1 avond en 1 dag hun hele familie en vriendenkring bezoeken? Of is dat ook weer typisch Nederlands, dat we perse kerst met iedereen willen vieren? Ik hoor van de meeste mensen dat ze een strakke planning hebben en bijvoorbeeld op 1 dag een kerstbrunch, lunch, borrel, diner en feestje hebben. Kerst mag van mij best 3 dagen duren hoor, zelfs een week. Maar volgens mij heeft Jezus zijn geboorte toch echt maar 1 dag gehoord.
Ik ga met kerst samen met mijn gezin, oma en vriendje in een huisje in het zuiden van Nederland vieren. Vijf dagen lang, van kerstavond tot 4e kerstdag.. gelukkig hoef ik niet het hele land door.
Liefs,
Lisa
woensdag 9 december 2009
Soms heb je van die dagen..
Soms heb je van die ochtenden, dat je denkt: kon ik maar de hele dag in bed blijven liggen. Soms heb je van die middagen, dat je denkt: was ik maar gewoon de hele dag in bed blijven liggen.
Gister had ik zo'n ochtend en zo'n middag. Op dinsdag moet ik altijd om 9 uur op de Uva zijn omdat ik dan werkgroep heb. Hoe kouder het buiten word, hoe moeilijker ik het vind om om 7 uur mijn bed uit te komen. Zo had ik het er gisterochtend ook erg moeilijk mee. Mijn moeder kwam nog naar me toe: 'Lies het regent misschien kan je beter met de bus gaan?' Maar dat zou betekenen dat ik mijn tanden moest poetsen tijdens het ontbijt en me moest aankleden terwijl ik nog onder de douche stond, dat ging dus niet lukken! Uiteindelijk rolde ik om half 8 mijn bed uit en moest ik alsnog haasten en als ik ergens niet tegen kan is het om mijn dag gestresst te moeten beginnen, gevolg was dus een ochtendhumeur. Toen ik er achter kwam dat de kiwi's opwaren; ik ontbijt altijd met kiwi,yoghurt en cruesli (zonder kiwi is mijn ontbijt niet compleet)kon ik niet anders bedenken dan dat dit een rotochtend zou worden. Toen ik mijn lievelingstas dicht wilde doen, ging de rits kapot! Mijn zwarte invito tas die ik al 3 jaar dagelijks overal mee naar toe sleep. Een klein rampje op dat moment.
Onderweg naar de universiteit bedacht ik me hoe warm mijn bedje was en hoe koud het op de scooter was. Op een gegeven moment ging er ineens de gedachte door mijn hoofd: ik zal straks ook wel een bekeuring krijgen. Geen idee waar die gedachte vandaan kwam. Maar 5 minuten later werd die gedachte werkelijkheid! Om 5 over half 9 's ochtends (5 over half 9 ja!) stond daar in het Beatrixpark een meneer met zijn hand omhoog. Of ik even wilde afstappen, want ik mocht hier niet rijden. Ik reed door het Beatrixpark, 1 weg is voor fietsers en bromfietser en de andere weg is alleen voor fietsers. Oke, ik mag die weg misschien niet nemen, maar ik en vele andere doen dat al heel lang omdat je anders een kwartier moet omrijden! Die weg is ook echt maar 100 m. Als ik scooter met een blauw kenteken had, had ik er namelijk wel mogen rijden. Ik rij er ook altijd heel zachtjes, maargoed. Ik kreeg dus een boete! Ik weet niet waar het vandaan kwam, waarschijnlijk van alle stress rondom mijn studie en de nodige vermoeidheid, maar ik liet een traantje vallen. Oke en om heel eerlijk te zijn; ik dacht, misschien helpt dit om onder de boete vandaan te komen. Maar nee, deze agent had een missie, hij was immers niet voor niets vanochtend vroeg zijn bed uitgekomen! Vervolgens zei hij doodleuk: 'Nou, daar hoef je niet om te huilen hoor'. Hallo, meneer ik mag toch lekker zelf weten of ik ga huilen of niet! Zo mijn ochtend was verpest, want nu moest ik een kwartier omrijden waardoor ik te laat kwam voor werkgroep, en dat vind ik nooit zo fijn!
Uiteindelijk was ik maar een halve minuut te laat. Toen ik weer onderweg naar huis was, reed ik door een weggetje en ik moest daar heel zacht rijden. Er liep een glazenwasser naast me en zei: 'Laat eens een vrolijk gezicht zien'. Ah, dat was nou net de opmerking die ik nodig had. Tuurlijk is de wereld veel vrolijker als iedereen lacht, ik hou ook niet van chagerijnige koppen.
Af en toe snap ik niet waar andere mensen zich mee bemoeien. Als ik boos wil kijken, als ik wil huilen dan mag ik dat toch lekker zelf weten! Die mensen weten heel niet waarom ik zo kijk. Gister stelde ik me misschien ook verschrikkelijk aan, ik bedoel er zijn veel ergere dingen dan een kapotte tas en een boete. En tuurlijk ik vind het zelf ook veel leuker als mensen lachen en ik zit vaak genoeg lachend op mijn scooter. Ik doe vaak genoeg aardig tegen agenten, ik begin vaak genoeg uit het niets met mensen te praten, ik laat vaak genoeg mensen voor gaan bij de kassa, ik zeg vaak genoeg vreemde mensen gedag, ik maak vaak genoeg een praatje met de bewakers van de (brom)fietsenstalling bij de uva.
Maar soms, heel soms, heb je van die dagen.. en dan doe ik dat allemaal lekker even niet!
Gister had ik zo'n ochtend en zo'n middag. Op dinsdag moet ik altijd om 9 uur op de Uva zijn omdat ik dan werkgroep heb. Hoe kouder het buiten word, hoe moeilijker ik het vind om om 7 uur mijn bed uit te komen. Zo had ik het er gisterochtend ook erg moeilijk mee. Mijn moeder kwam nog naar me toe: 'Lies het regent misschien kan je beter met de bus gaan?' Maar dat zou betekenen dat ik mijn tanden moest poetsen tijdens het ontbijt en me moest aankleden terwijl ik nog onder de douche stond, dat ging dus niet lukken! Uiteindelijk rolde ik om half 8 mijn bed uit en moest ik alsnog haasten en als ik ergens niet tegen kan is het om mijn dag gestresst te moeten beginnen, gevolg was dus een ochtendhumeur. Toen ik er achter kwam dat de kiwi's opwaren; ik ontbijt altijd met kiwi,yoghurt en cruesli (zonder kiwi is mijn ontbijt niet compleet)kon ik niet anders bedenken dan dat dit een rotochtend zou worden. Toen ik mijn lievelingstas dicht wilde doen, ging de rits kapot! Mijn zwarte invito tas die ik al 3 jaar dagelijks overal mee naar toe sleep. Een klein rampje op dat moment.
Onderweg naar de universiteit bedacht ik me hoe warm mijn bedje was en hoe koud het op de scooter was. Op een gegeven moment ging er ineens de gedachte door mijn hoofd: ik zal straks ook wel een bekeuring krijgen. Geen idee waar die gedachte vandaan kwam. Maar 5 minuten later werd die gedachte werkelijkheid! Om 5 over half 9 's ochtends (5 over half 9 ja!) stond daar in het Beatrixpark een meneer met zijn hand omhoog. Of ik even wilde afstappen, want ik mocht hier niet rijden. Ik reed door het Beatrixpark, 1 weg is voor fietsers en bromfietser en de andere weg is alleen voor fietsers. Oke, ik mag die weg misschien niet nemen, maar ik en vele andere doen dat al heel lang omdat je anders een kwartier moet omrijden! Die weg is ook echt maar 100 m. Als ik scooter met een blauw kenteken had, had ik er namelijk wel mogen rijden. Ik rij er ook altijd heel zachtjes, maargoed. Ik kreeg dus een boete! Ik weet niet waar het vandaan kwam, waarschijnlijk van alle stress rondom mijn studie en de nodige vermoeidheid, maar ik liet een traantje vallen. Oke en om heel eerlijk te zijn; ik dacht, misschien helpt dit om onder de boete vandaan te komen. Maar nee, deze agent had een missie, hij was immers niet voor niets vanochtend vroeg zijn bed uitgekomen! Vervolgens zei hij doodleuk: 'Nou, daar hoef je niet om te huilen hoor'. Hallo, meneer ik mag toch lekker zelf weten of ik ga huilen of niet! Zo mijn ochtend was verpest, want nu moest ik een kwartier omrijden waardoor ik te laat kwam voor werkgroep, en dat vind ik nooit zo fijn!
Uiteindelijk was ik maar een halve minuut te laat. Toen ik weer onderweg naar huis was, reed ik door een weggetje en ik moest daar heel zacht rijden. Er liep een glazenwasser naast me en zei: 'Laat eens een vrolijk gezicht zien'. Ah, dat was nou net de opmerking die ik nodig had. Tuurlijk is de wereld veel vrolijker als iedereen lacht, ik hou ook niet van chagerijnige koppen.
Af en toe snap ik niet waar andere mensen zich mee bemoeien. Als ik boos wil kijken, als ik wil huilen dan mag ik dat toch lekker zelf weten! Die mensen weten heel niet waarom ik zo kijk. Gister stelde ik me misschien ook verschrikkelijk aan, ik bedoel er zijn veel ergere dingen dan een kapotte tas en een boete. En tuurlijk ik vind het zelf ook veel leuker als mensen lachen en ik zit vaak genoeg lachend op mijn scooter. Ik doe vaak genoeg aardig tegen agenten, ik begin vaak genoeg uit het niets met mensen te praten, ik laat vaak genoeg mensen voor gaan bij de kassa, ik zeg vaak genoeg vreemde mensen gedag, ik maak vaak genoeg een praatje met de bewakers van de (brom)fietsenstalling bij de uva.
Maar soms, heel soms, heb je van die dagen.. en dan doe ik dat allemaal lekker even niet!
zaterdag 5 december 2009
Het heerlijk avondje is gekomen..
Wat ben ik blij dat ik geen suprise hoef te maken dit jaar. Niet dat ik knutselen zo erg vind, ik vind het eigenlijk hartstikke leuk, ik doe het alleen veel te weinig. Maar met suprises komt het op een of andere manier altijd zo uit dat je het net zolang hebt uitgesteld, dat je alles de laatste dag nog even moet maken. Gevolg is dat je tijdens het 'heerlijke avondje' met verf in je haar, lijm aan je vingers en een rode kop van al het harde werken, gestresst zit toe te kijken hoe jouw suprise waar je al met al toch 5 uur de tijd in hebt gestoken binnen 2 minuten gesloopt word!! En vaak is het ook zo dat de materiaalkosten meer hebben gekost dan het cadeautje zelf. Hoe leuk een suprise soms ook gaan zijn, meestal eindigt hij toch in de prullenbak! Zonde dus.Gedichtjes maken vind ik wel weer leuk! Het zegt meestal veel meer over een persoon, je zit niet onder de verfspatters en een gedichtje bewaar je ook gemakkelijker.
Afgelopen donderdag heb ik Sinterklaas gevierd met mijn werk. We hadden het bij mijn baas thuis geweest en het was erg gezellig! Gewoon een cadeautje en een gedicht, geen suprise. Ik was al de hele week bezig om te achterhalen wie Lianne nou had getrokken, ze had namelijk een gedicht van 4 kantjes. Toen ik mijn gedicht opende en zag dat mijn gedicht 4 kantjes was, wist ik gelijk waarom ze niet wilde vertellen wie ze had!! Ik had een heel leuk gedicht, het ging echt over mij! Diezelfde middag zei ze dat ze nog een klein cadeautje nodig had, dus ik zei: nou dan koop je toch een chocoladeletter. Alle letters waren alleen al uitverkocht bij de AH, dus ik zei van nou ik neem er dan wel eentje mee. Om deze vervolgens weer terug te krijgen ;), alleen dat wist ik toen nog niet! Mijn gedicht viel gelukkig ook in de smaak, Marcel kon er erg om lachen (ik had er ook wel eventjes aan gewerkt).
Gister hadden Jorn en ik 4,5 jaar verkering. Afgelopen 3 jaar was in juni steeds 1 van ons in het buitendland, dus meestal vieren we het dan wat uitgebreider op 4 december. We klinken nu echt als een getrouwd stel, maar dat valt hartstikke mee hoor! Ik moest tot 6 uur werken. We hadden om 9 uur bij Bar Italie gereserveerd. Ik wilde daar al een tijde heen, maar was steeds te laat met reserveren. Bar Italia is pas 6 weken open en het is steeds ontzettend druk, vandaar dat we ook pas om 9 uur konden eten. We zijn dus eerst naar New York, I love you geweest. Superleuke film trouwens! Het zijn allemaal korte stukjes over mensen die, heel logisch, in New York wonen. Je krijgt dus steeds een stukje van iemands leven te zien. Er zit niet echt een verhaal in, maar dat miste ik ook helemaal niet. Het was enorm druk bij Bar Italia, je hebt een groot cafe gedeelte en een nog grotere eetgedeelte. Het heeft een hele stoere strakke inrichtig, maar toch erg gezellig. Ook is er een open keuken, dat vind ik altijd wel erg fijn, dan zie je waar je eten vandaan komt ;). Tijdens het eten zag ik ineens Birgit lopen (meisje die ik in Valencia heb ontmoet, zij woont ook in Amsterdam). Op het eerste gezicht herkende ze me helemaal niet, dus ik dacht ze negeert me. Dat was niet het geval, we hebben even snel geklets. Want Birgit was manager van Bar Italia en ze was superdruk. Ik wist we dat ze in Amsterdam woonde, maar was er nog nooit tegen gekomen. Was erg grappig om haar daar weer even te spreken. Een meisje van me oude school bediende ons, it's a small world! Toen we de rekening wilde vragen, kwam Birgit ons mededelen dat we nog een toetje van het huis kregen, tiramisu en passievrucht ijs. Gevolg is dat ik nu nog steeds vol zit!
Vanavond gaan we thuis een klein beetje Sinterklaas vieren. Geen gedichtjes, geen suprises, gewoon een paar kleine cadeautjes,gezelligheid en lekkere hapjes!
Fijne avond allemaal.
Liefs,
Lisa
Afgelopen donderdag heb ik Sinterklaas gevierd met mijn werk. We hadden het bij mijn baas thuis geweest en het was erg gezellig! Gewoon een cadeautje en een gedicht, geen suprise. Ik was al de hele week bezig om te achterhalen wie Lianne nou had getrokken, ze had namelijk een gedicht van 4 kantjes. Toen ik mijn gedicht opende en zag dat mijn gedicht 4 kantjes was, wist ik gelijk waarom ze niet wilde vertellen wie ze had!! Ik had een heel leuk gedicht, het ging echt over mij! Diezelfde middag zei ze dat ze nog een klein cadeautje nodig had, dus ik zei: nou dan koop je toch een chocoladeletter. Alle letters waren alleen al uitverkocht bij de AH, dus ik zei van nou ik neem er dan wel eentje mee. Om deze vervolgens weer terug te krijgen ;), alleen dat wist ik toen nog niet! Mijn gedicht viel gelukkig ook in de smaak, Marcel kon er erg om lachen (ik had er ook wel eventjes aan gewerkt).
Gister hadden Jorn en ik 4,5 jaar verkering. Afgelopen 3 jaar was in juni steeds 1 van ons in het buitendland, dus meestal vieren we het dan wat uitgebreider op 4 december. We klinken nu echt als een getrouwd stel, maar dat valt hartstikke mee hoor! Ik moest tot 6 uur werken. We hadden om 9 uur bij Bar Italie gereserveerd. Ik wilde daar al een tijde heen, maar was steeds te laat met reserveren. Bar Italia is pas 6 weken open en het is steeds ontzettend druk, vandaar dat we ook pas om 9 uur konden eten. We zijn dus eerst naar New York, I love you geweest. Superleuke film trouwens! Het zijn allemaal korte stukjes over mensen die, heel logisch, in New York wonen. Je krijgt dus steeds een stukje van iemands leven te zien. Er zit niet echt een verhaal in, maar dat miste ik ook helemaal niet. Het was enorm druk bij Bar Italia, je hebt een groot cafe gedeelte en een nog grotere eetgedeelte. Het heeft een hele stoere strakke inrichtig, maar toch erg gezellig. Ook is er een open keuken, dat vind ik altijd wel erg fijn, dan zie je waar je eten vandaan komt ;). Tijdens het eten zag ik ineens Birgit lopen (meisje die ik in Valencia heb ontmoet, zij woont ook in Amsterdam). Op het eerste gezicht herkende ze me helemaal niet, dus ik dacht ze negeert me. Dat was niet het geval, we hebben even snel geklets. Want Birgit was manager van Bar Italia en ze was superdruk. Ik wist we dat ze in Amsterdam woonde, maar was er nog nooit tegen gekomen. Was erg grappig om haar daar weer even te spreken. Een meisje van me oude school bediende ons, it's a small world! Toen we de rekening wilde vragen, kwam Birgit ons mededelen dat we nog een toetje van het huis kregen, tiramisu en passievrucht ijs. Gevolg is dat ik nu nog steeds vol zit!
Vanavond gaan we thuis een klein beetje Sinterklaas vieren. Geen gedichtjes, geen suprises, gewoon een paar kleine cadeautjes,gezelligheid en lekkere hapjes!
Fijne avond allemaal.
Liefs,
Lisa
dinsdag 1 december 2009
Tik tak, tik tak.
21,20,19,18... workout is finished! De laatste loodjes wegen het zwaarst, is een veel gehoord gezegde. Dat is ook echt zo. Ik heb een soort angst voor tijd ontwikkeld. De een is bang voor spinnen, ik ben af en toe bang voor mij horloge.
Als ik in de sportschool bezig ben op een cardio apparaat stel ik hem altijd zo in dat hij opbouwt naar de totale tijd. Je ziet dus hoelang je al bezig bent. Meestal ben ik 20 minuten per apparaat bezig. Op een of andere manier is de laatste minuut altijd een hel. Het lijkt wel alsof ze die laatste 60 seconden stiekem verdubbelen. In mij hoofd heb ik al 5 keer tot 60 geteld en ben ik al lang bij 20.00 op mijn schermpje staat dan meestal zoiets als 19.18.
Hetzelfde heb ik als ik thuis college volg. Je ziet dan hoelang het totale college duurt en hoe lang het college al bezig is. De laatste 4 minuten lijken altijd in slow motion te worden afgespeeld. Ik zit mezelf dan intussen helemaal op vreten. Ik let totaal niet meer op het college, ik kijk eigenlijk nog maar hoe de secondes wegtikken.
Even irritant is het als je op de bus staat de wachten. De bus hoort om 15.07 te arriveren. 15.07; geen bus, 15.08; geen bus, 15.09; geen bus 15.12: wel een bus, met een buschauffeur die zich er totaal niet van bewust lijkt te zijn dat hij jawel, 5 minuten te laat is!
Hetzelfde heb ik als ik bezig ben met verslagen. Ik ben erachter gekomen dat ik om het kwartier mijn ogen laat afdwalen naar de rechteronderhoek om het computerklokje te checken. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik in 40 minuten, 1 zin op papier heb gezet. Waardoor ik in de stress schiet en me niet meer kan concentreren.
Normaal ben ik nooit zo van de goede voornemens, maar dit jaar heb ik er eentje. Ik mag aftellen totdat het 12 uur is en daarna is het afgelopen met dat neurotische klokkijken! Hebben jullie al goede voornemens?
Ik ga weer snel verder, want ik heb nog 11 uur en 9 minuten de tijd om mijn essay af te hebben!
Liefs,
Lisa
Als ik in de sportschool bezig ben op een cardio apparaat stel ik hem altijd zo in dat hij opbouwt naar de totale tijd. Je ziet dus hoelang je al bezig bent. Meestal ben ik 20 minuten per apparaat bezig. Op een of andere manier is de laatste minuut altijd een hel. Het lijkt wel alsof ze die laatste 60 seconden stiekem verdubbelen. In mij hoofd heb ik al 5 keer tot 60 geteld en ben ik al lang bij 20.00 op mijn schermpje staat dan meestal zoiets als 19.18.
Hetzelfde heb ik als ik thuis college volg. Je ziet dan hoelang het totale college duurt en hoe lang het college al bezig is. De laatste 4 minuten lijken altijd in slow motion te worden afgespeeld. Ik zit mezelf dan intussen helemaal op vreten. Ik let totaal niet meer op het college, ik kijk eigenlijk nog maar hoe de secondes wegtikken.
Even irritant is het als je op de bus staat de wachten. De bus hoort om 15.07 te arriveren. 15.07; geen bus, 15.08; geen bus, 15.09; geen bus 15.12: wel een bus, met een buschauffeur die zich er totaal niet van bewust lijkt te zijn dat hij jawel, 5 minuten te laat is!
Hetzelfde heb ik als ik bezig ben met verslagen. Ik ben erachter gekomen dat ik om het kwartier mijn ogen laat afdwalen naar de rechteronderhoek om het computerklokje te checken. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik in 40 minuten, 1 zin op papier heb gezet. Waardoor ik in de stress schiet en me niet meer kan concentreren.
Normaal ben ik nooit zo van de goede voornemens, maar dit jaar heb ik er eentje. Ik mag aftellen totdat het 12 uur is en daarna is het afgelopen met dat neurotische klokkijken! Hebben jullie al goede voornemens?
Ik ga weer snel verder, want ik heb nog 11 uur en 9 minuten de tijd om mijn essay af te hebben!
Liefs,
Lisa
Abonneren op:
Posts (Atom)