Mevrouw.

Afgelopen vrijdag liep ik van het metrostation naar de UvA. Op een gegeven moment riep iemand: "Mevrouw?", ik keek om me heen maar ik zag niemand lopen, ik wilde gewoon weer verder lopen totdat ik bedacht dat ik misschien wel de "mevrouw" kon zijn. Dit bleek inderdaad het geval te zijn, ik werd aangesproken door een mevrouw van rond de 55 jaar en haar dochter, of ik wist waar het Mozeshuis was. Natuurlijk wist ik dat niet, want ik kan nog net de weg naar mijn eigen huis vinden.

Ik liep weer verder en was toch lichtelijk verbaasd dat ik werd aangesproken met "mevrouw". Ik weet dat "meisje" ook gek klinkt, maar "jongedame" was misschien toch leuker geweest. Ik snap het als kinderen van 6 mij aanspreken met mevrouw, maar een echte mevrouw die mij aanspreekt met "mevrouw", doet mijn jeugdigheid niet veel goeds.

Als ik aan het woord 'mevrouw' denk, dan zie ik een oudere vrouw rond de 60 voor me, met grijs haar, een kat of een hondje bij haar, netjes gekleed en met in haar linkerhand een grote (boodschappen)tas. In mijn ogen ben je eerst een meisje, dan een jongedame, een dame, een vrouw en als je dan echt oud en grijs bent bent je een mevrouw.

Ik hoor inmiddels toch echt bij de twintigersclub, ik slaap nog steeds met mijn knuffelbeer. Deze knuffelbeer neem ik zelfs mee op vakantie en voor mijn part blijft dit nog de rest van mijn leven zo en tot die tijd zal ik met altijd een meisje of dan toch misschien wel een jongedame voelen.