Afgelopen maandag was ik jarig, 19 jaar alweer. Volwassene maar toch ook weer niet. Al sinds dat ik me kan herinneren heb ik mijn verjaardag met andere gevierd, de hele dag was ik wel samen met iemand. Dit jaar was het anders. Normaal vierde ik mijn verjaardag altijd op school, op de basischool bracht mijn moeder me naar school of ik liep samen met Jesse, op de middelbare school stapte ik met vriendinnen in de bus, in de klas wist bijna iedereen wel dat ik jarig was omdat ik samen met Sanne (die dezelfde dag jarig is) altijd uitdeelde. Afgelopen jaar zat ik dan wel niet op school en was ik op een zondag jarig, ik was wel de hele dag omringd door friend & family.
Maandag ging ik alleen met de bus en metro naar de Uva, opzich is daar niets bijzonders aan. Maar deze maandag was ik jarig. In de metro heb je van die gezellige vierzitjes waar je tegenover elkaar zit. Niemand zag dat ik jarig was. Eigenlijk heel raar je zit met zo'n 40 mensen heel dicht bij elkaar in een wagon. Ik kan me normaal altijd al vermaken met het bekijken van andere mensen. Maar na het zien van 'Pelham 123' waarin een groep mensen in de metro word gegijzeld ben ik daar nog meer mee bezig. Misschien heeft dat meisje met de harde muziek en de zwarte kringen onder haar ogen het wel net uitgemaakt met haar vriendje, gaat de meneer met bloemen zijn vrouw verrassen of zijn zieke moeder bezoeken, heeft de vrouw met een overdosis make-up geen spiegel thuis of heeft ze misschien wel last van een huidziekte, bezit de man met het dure pak duizenden euro's of heeft hij alles vergokt en is dit nog maar zijn enige pak. En wat doe je als je in de metro de liefde van je leven tegenkomt? Stap je uit met het risico dat je hem of haar nooit meer ziet of blijf je net zolang zitten todat je Romeo of Julia uitstapt om hem of haar vervolgens te achter volgen? Na het zien van 'Pelham 123' is de 'meneer met de bos bloemen bent' niet zomaar iemand maar misschien wel een van de mensen waar je je laatste uren mee door brengt.
Eenmaal op de Uva raakte toevallig Sanne tegen, konden we elkaar mooi even feliciteren en werd ik weer even herinnerd aan het feit dat ik jarig was! Later wisten er wel wat andere mensen dat ik jarig was. Maar de 360 studenten in de collegezaal hebben niet voor me gezongen, uitdelen zat er ook niet bij. Terug naar huis zat ik weer alleen in de metro, ik wil totaal niet zielig doen maar ik vond het toch eventjes raar. s'Avonds kwam er familie en heb ik mijn verjaardag dag gevierd.Zondag had ik mijn verjaardag al voor mijn vriendinnetjes gevierd, wegens het slechte weer ging picknicken in het Vondelpark niet door. Het werd een 'picknick'met 15 mensen in mijn huis. Jorn had geholpen met allerlei heerlijke hapjes maken, die ook binnen no-time op waren. Ik ben heel erg verwend heb namelijk een supermooie roze/rode Vivienne Tam mini-laptop gekregen :).
Ik weet niet of het aan het feit lag dat ik een jaartje ouder ben of dat ik gewoon mijn ogen opnieuw moeten laten testen. Maar het is mij dinsdag 2 keer gebeurd dat ik iemand voor een ander persoon aanzag. Normaal denk ik dit alleen maar en pas als ik 100% zeker weet dat het diegene is spreek ik hem er op aan. Dinsdag trok ik daar even niets van aan en vroeg allebei de jongens of ze 'die en die waren van die ene school en dat ene bedrijf'. Nee, dus. Je kan je voorstellen dat dit overkwam als een hele slechte versiertruck, maar dat was absoluut niet de bedoeling.
Een ding weet ik zeker, volgend jaar zet ik mijn feestmuts op.. Als ik dan word gegijzeld in de metro word er tenminste wel voor me gezongen!
Liefs
Hier weer je fan van het eerste uur...wat een geweldig verhaal/stuk/column! Ik zit gewoon hardop te lachen! Dus als je mij een tijdje niet ziet, hebben de buren mij af laten voeren. M'n eigen gezinsleden zullen dat toch niet doen (hoop ik).
BeantwoordenVerwijderenO Lis, je moet er écht iets mee gaan doen! Het is GEWELDIG!!!